Autorzy podejmują próbę zbadania dwóch równoległych i często traktowanych niekomplementarnie procesów: wzmacniania kompetencji Parlamentu Europejskiego i definiowania pozycji parlamentów narodowych w systemie politycznym Unii Europejskiej. Paralelność tych zjawisk może wydawać się paradoksalna, gdyż można założyć, że pomimo konkurencji kompetencyjnej między Parlamentem Europejskim i parlamentami narodowymi wzmacnianie kompetencji tego pierwszego nie wyklucza maksymalizacji kompetencji tych drugich. System unifikacji i harmonizacji obecny w Unii Europejskiej nie musi osłabiać parlamentów narodowych, tym bardziej że podejmują one próby neutralizowania autonomizacji instytucji unijnych, które „zawłaszczają” ich dotychczasowe pole gry. Analizę przeprowadzono na podstawie próby badawczej składającej się z metod wzmacniania Parlamentu Europejskiego i metody maksymalizacji parlamentów krajów członkowskich.